Ik zit hier dus ziek. Achter mijn geraniums en met mijn uitkijkspiegel. Zo kan ik de hele straat in de gaten houden. Dat allemaal in krachtwijk Ondiep, Utrecht.
-halverwege de week kreeg ik ruzie met een zesjarige. Ze gooide stokken naar binnen. Na drie keer haar gevraagd te hebben om daarmee te stoppen, voegde ik de derde keer daar nog aan toe ‘anders gooi ik die stok op je hoofd’. Ze stak haar handen in haar zij en riep (ongeveer) ‘kaonker toch op uit onze straot” en ‘als je mij sloat, roep ik mijn broer en die slaot je helemoal in elkoar’. Perplex, dat stond ik. Tussen ons is het vooralsnog niet goed gekomen
-de buren zijn vrienden met de vuilniswagen. Of in ieder geval met de personen die de vuilniswagen eigenen. Zo’n vier keer per week komen ze langs. Gewoon. Voor de gezelligheid.
-of dat iets te maken heeft met de uitspraak ‘ik heel wel, maar steel niet’ van onze buurman, daar ben ik nog niet uit.
-er zijn komen opvallend veel dikke kinderen uit alle hoeken en gaten. Of huizen. Anders past het natuurlijk niet.
-de joggingsbroek-industrie doet hier goede zaken
-het muurtje is altijd bezet. Door jongeren met en zonder scooter, door hun ouders, door moslima’s, door baby’s, door HALTbegeleiders, door meisjes met roze kleren, door van alles.
-ook komen er regelmatig kijkers voor de benedenwoning. Alhoewel de eieren op de ramen er natuurlijk aantrekkelijk uitzien en bewoners uit de buurt een zeer uitnodigende open houding hebben (benen wijd, armen over elkaar, nors gezicht), vind ik het altijd nodig om even de post te halen. En te informeren; of het ze wat lijkt (prachtige tuin, veel ruimte, maar die eieren hè). Het blijkt dat Mitros een ieder afraadt om er te gaan wonen. De Mitros laat ik nooit mijn kaaskraam op de markt beheren.
Also: never a dull moment.
Forward 